Morgen is de langste dag van het jaar. De zonnewende.
De eerste opwinding van de lente is stilletjes veranderd in iets vaster, rustigers.
Het harde werk — van zaadje tot zaailing, van kwetsbaar groen naar stevige plant — lijkt achter de rug.
Nu hoeven we alleen nog te kijken… en te wachten tot alles bloeit.

De zonnewende raakt me elk jaar weer.
Alsof mijn hart al vooruitloopt op het afscheid, nog voor de zomer goed en wel begonnen is.
Mijn gedachten slaan juli en augustus over, en zien de mistige ochtenden al weer hangen over kale velden.
Ik plan uitjes, wil elk avondlicht vangen, leg rozen vast in foto’s alsof ik ze voor altijd wil bewaren.

Toch is dit niet het begin van de terugtocht, maar het hoogtepunt.
En ik herinner mezelf eraan: dit is het moment.
Dit wiegende gras. Het warme gezoem van bijen in de tuin.
De vergankelijkheid maakt het niet minder mooi — juist intenser, voller.

Dus blijf vanavond nog even buiten. Kijk omhoog naar de lucht.

De aarde draait. En wij draaien mee.